باز خوانی

پیام  عاشورا

 11- شایسته سالارى یا امامت اهل بیت‏ 

از آنجایى که نقش پیشوایان و رهبران جامعه‏ها و تمدن‏ها براى توده‏ها، نقش الگو، اسوه، سمبل و سرمشق است، از آنجایى که آنان نمونه‏هاى عملى و نظرى در نظرگاه بیشتر مردم‏اند، از آنجایى که بندگان خدا بر آنند که تجسم پاکى، قداست، عدالت، شایسته کردارى و راستى و رعایت حقوق را در سیماى زمامدارانشان بنگرند، از آنجایى که درستى و شایستگى آنان، یا تباهى و جاه‏طلبى و زشت‏کرداریشان در صلاح و فساد جامعه و مردم نقش اساسى دارد، از آنجایى که توده مردم قدرت‏مداران را ملاک عمل خود مى‏گیرند، جام ذهن‏ خود را از منبع و مخزن بیان و قلم و نظرگاه آنان پر مى‏سازند و گوش به گفتار و چشم بر سبک و روش آنان دارند، از آنجایى که صلاح و سداد حکومت و حاکمان در گستره جامعه، گسترده مى‏شود و در رگهاى زمان جریان مى‏یابد و مى‏تواند به همگان سودبخش یا زیانبار افتد، و بدان دلیل که بیشتر مردم به نوعى اندیشه و باور، ایمان و عمل، اخلاق و آداب، سبک و مدل زندگى خود را از چهره‏هاى معروف و مشهور جامعه مى‏گیرند و دل و جان را از جام آنان سیراب مى‏سازند و درمان دردها را با نسخه آنان تهیه مى‏کنند؛ اى داد اگر آنان خود مزرعه‏اى آفت زده باشند و یا چشمه‏اى آلوده و یا منبع و مخزنى عفن زده و سمى مرگبار در انبان خود داشته باشند!! راستى آن گاه چه خواهد شد؟

چه فاجعه‏اى روى خواهد داد؟

و تباهى و بیداد در چه وسعت و شدت و گستره‏اى دام و دامن خواهد گشود؟

از این زاویه است که پیامبر گرامى فرمود:

«صنفان اذا صلحا صلحت امّتى، و اذا فسدا فسدت امّتى: الأمراء و الفقهاء.»[1]

دو گروه از جامعه و امت من هستند که با شایسته کردارى و صلاح آنان، جامعه اصلاح خواهد شد و به پروا و شایستگى روى خواهد آورد و اگر به تباهى اندیشه و عقیده و عمل گرایش یابند جامعه را به تباهى سوق خواهند داد. این دو گروه عبارتند از زمامداران و دانشوران و دانشمندان دینى.

و نیز بر این باور است که امیر مؤمنان فرمود:

«من نصب نفسه للنّاس اماما، فلیبدأ بتعلیم نفسه قبل تعلیم غیره و لیکن تأدیبه بسیرته قبل تأدیبه بلسانه ....»[2]

آن کس که خود را رهبر و پیشواى مردم مى‏سازد، باید پیش از آموزش دیگران به ادب آموزى خویش بپردازد؛ و پیش از آن که با زبان و گفتار، دیگران را تربیت کند، باید به کردار شایسته ادب آموزد؛ و آن که خود را ادب آموزد و تربیت نماید، از آن‏ که دیگرى را آموزش مى‏دهد، به تجلیل و گرامیداشت شایسته‏تر است.

و در مورد قانون‏گرایى و قانون مدارى خویش در قلمرو گفتار و عمل فرمود:

«ایّها النّاس انّى و اللَّه ما احثّکم على طاعة الّا و اسبقکم الیها و لا أنهاکم عن معصیة الّا و اتناهى قبلکم عنها.»[3]

هان اى مردم! به خداى سوگند من شما را به هیچ فرمان و قانونى فرا نمى‏خوانم جز اینکه خود پیش از شما به انجام آن همّت مى‏گمارم و از هیچ گناه و نافرمانى و زشتى شما را هشدار نمى‏دهم جز اینکه خود پیش از همه شما هشدار مى‏پذیرم و از آن دورى مى‏جویم.

و نیز از همین دیدگاه است که پیشواى آزادى در نهضت اصلاح‏طلبانه و عدالت‏خواهانه‏اش ضمن نفى رهبرى نالایق و تاریک اندیش و تباه آفرین اموى، بر شایسته سالارى و رهبرى و امامت عادلانه و بشر دوستانه و کارآمد و آسمانى خاندان پیامبر از این زاویه تأکید مى‏کند و مى‏فرماید:

«... و نحن اهل بیت محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم أولى بولایة هذا الأمر من هؤلاء المدّعین ما لیس لهم و السّائرین بالجور و العدوان.»[4]

اى مردم! اگر شما از خدا بترسید و حق را براى اهل آن بشناسید، این کار بهتر موجب خشنودى خدا خواهد بود؛ و بدانید که ما خاندان پیامبر به امامت و رهبرى جامعه از این مدّعیان نالایق و عاملان ستم و بیداد شایسته‏تریم.

طلوع خورشید جهان افروز وجود حسین علیه السّلام‏

در مورد ولادت آن گرانمایه جهان هستى دیدگاه‏ها اندکى متفاوت است:

1- گروهى از سیره‏نویسان و حدیث‏نگاران، روز پنجم ماه شعبان، به سال چهارم از هجرت را روز طلوع خورشید جهان افروز وجود حسین علیه السّلام نوشته‏اند.

2- امّا برخى آن را در سال سوّم دانسته‏اند.

3- پاره‏اى ولادت آن حضرت را، آخرین روزهاى ربیع الاوّل، به سال سوّم از هجرت را اعلام داشته‏اند.

4- و پاره‏اى دیگر روز سوّم یا پنجم ماه جمادى الاوّل، به سال چهارم از هجرت را، روز ولادت نور قلمداد کرده‏اند.

مام ارجمندش، فاطمه علیها السّلام، آن نوزاد مبارک را به حضور پیامبر گرامى آورد و آن حضرت نیز با شادمانى بسیار فرزند دخت سرفرازش را در آغوش گرفت و به فرمان خدا و به وسیله پیامى از سوى او، نامش را «حسین» برگزید.